Max Löwinger

Max is geboren op 6 mei 1919 in Wenen. Hij is de middelste uit een gezin van 5 kinderen. Zijn ouders wonen op de Jägerstrasse 30 in Wenen. Zij worden op 19 februari 1941 naar Kielce gedeporteerd waar zij beide zijn vermoord.
Kielce blijkt ook direct na de oorlog geen veilige plek voor joden. Op 4 juli 1946, veertien maanden na het beëindigen van de 2^e wereldoorlog vindt in Kielce een pogrom plaats waarbij 42 joden zijn vermoord. Het zijn voornamelijk gevluchte joden die zich in Kielce veilig waanden. Deze pogrom is voor veel joden die ontsnapt waren aan de Holocuast de katalysator geworden om het land Polen te ontvluchten.

Max ontvlucht in de zomer van 1938 Oostenrijk dat in maart 1938 door nazi-Duitsland is geannexeerd. Zijn oudste zus Therese Resi (1915) vlucht naar Engeland en overleeft daar de oorlog. Zijn zus Fanny (1916) overleed in 1920. Broer Kurt (1922) vlucht naar Italië en overleeft de oorlog. Ook zijn jongste zus Gertrude Taudi (1930) overleeft en emigreert naar Israël.

Max arriveert op 23 juli 1938 op het Werkdorp. Hij wordt er opgeleid als landbouwer. Na de ontruiming van het Werkdorp op 20 maart 1941 behoort hij tot de 60 blijvers voor het afhandelen van de lopende zaken. Na de definitieve sluiting van het Werkdorp op 1 augustus 1941 vindt hij een woon- en werkplek in Hoorn.
Nadat duidelijk is geworden dat Noord-Holland ‘Judenrein’ gemaakt moet worden van de Duitsers vertrekt Max naar Deventer waar hij met andere pioniers een eerste opvang vindt. Twee weken later vertrekt hij met een aantal pioniers naar Almelo. Hij gaat van daaruit op zoek naar werk in de omgeving.

Net als Hans Joachim Meyer, Kurt Winter en Kurt Salo Wiener krijgt ook Max Löwinger in Almelo een oproep zich te melden voor de ‘Arbeiteinsatz’. Ook voor hem geldt dat op 10 september 1942 de burgermeester van Almelo in het Algemene Politieblad, no. 36 bericht 1799 de opsporing, aanhouding en voorgeleiding verzocht van Max Löwinger, landbouwer. Hij had zijn woon- en verblijfplaats verlaten zonder daartoe de vereiste vergunning te hebben. Op deze wijze worden joden aangeduid die waren ondergedoken. Via werkkamp de Bruine Enk in Nunspeet wordt hij naar Westerbork getransporteerd. Een klein jaar later, in september 1943 gaat Max op transport naar Auschwitz en wordt te werk gesteld in Monowitz waar hij begin december 1943 omgebracht wordt.